Wiersze

• Dwie Dobre Siostry
  Charles Baudelaire
  CXII
  Dwie Dobre Siostry
  Rozpusta i Śmierć są to dwie przyjemne panny,
  Skore do pocałunków, pełne zdrowia, siły,
  Ich łona wciąż dziewicze, ubrane w łachmany,
  W wiecznym, mozolnym trudzie nigdy nie rodziły.
  
  Złowrogiego poetę, który mieć nie może
  Rodziny, źle płatnego piekieł faworyta,
  Grobowiec i lupanar kuszą tanim łożem,
  W którym wyrzut sumienia nigdy nie zawitał.
  
  Bluźnierstwom rade obie, trumna i alkowa
  Oferują na przemian, jak dwie dobre siostry,
  Straszliwe przyjemności i słodycze ostre.
  
  Kiedy zechcesz, Rozpusto wstrętna, mnie pochować?
  O Śmierci, kiedy przyjdziesz, z wdziękiem równie świetnym,
  Zaszczepić czarny cyprys na jej mircie szpetnym?
  tłum. Tadeusz Lubelski