Wiersze

• Nie było lata Jesień szła od wiosny
  Stanisław Grochowiak
  Nie było lata. Jesień szła od wiosny
  Jak ziąb - od wody, jak od dzwonu kręgi.
  Dnia piętnastego Burns pozbierał wiosła,
  Zaszedł nad morze,
  Zawrócił do karczmy.
  
  W karczmie odnalazł płomień, knot i łoju
  Wysoką wieżę - u szczytu szczerbioną.
  Płonącej wieży strzegła wyżla głowa,
  Zakola dymu wciekały w jej chrapy.
  Zaś obok głowy ustawiono dzban,
  Zaś obok dzbanu rozkruszono chleb,
  Zaś w cieniu chleba ukryła się mysz,
  Spojrzała na Burnsa - i stała jak martwa.
   
  Nie było lata. Nadciągała zima,
  Kładła sopelki na wąsikach myszy.
  W uszach psiej głowy jak w niewielkich grotach
  Zakuła lodu ołowiowe lustra.
  A zaś w kobiecie - co wnosiła dzbany -
  Burns odkrył tylko grubą dolną wargę,
  Pełne dobroci miękkie części dłoni
  I ślad po nożu tak stary, jak Szkocja.
   
  „Nie było lata. Wprost z ogrodów wiosny,
  Zarówno wątłych, jak już jędrnych pychą,
  Tyle nadziei niosących, co ptak
  Śliny miłosnej w gardziołku uniesie -
  Wprost z tych ogrodów, ledwo tkniętych szpadlem,
  Obcasem dziewki po przelotnym deszczu,
  Paluszkiem chłopca, który kładł ten odcisk
  Dla zaznaczenia swojej przyszłej ścieżki -
  Wprost z tych ogrodów, gdzie stawiałem kosze,
  Wynoszę wiadra ściętych szronem liści..."
  
  Burns to powiedział - i pozbierał wiosła,
  I wyszedł w zamieć, jakby wchodził w kościół.
  To, co zostało w karczmie po nim, było
  Wieżą woskową, stryczkiem z knota, gwiazdą
  Ponad wysmukłą ruiną psiej głowy,
  Kobiecą dłonią z. rozchylonym wnętrzem...
  
  Nie było lata.
   
   
   
  (Nie było lata, 1969)