Wiersze

• Zniszczona twarz
  Sylvia Plath
  Dziwaczna jak cyrk, zniszczona twarz
  Paraduje na rynku, ponura i dotknięta
  Jakiem niewypowiedzianym zmartwieniem,
  Płaczliwa od przeciekającego oka do obrzmiałego nosa.
  Dwaj szpilkonodzy zataczają się pod ciężarem.
  Boleśnie zsiniałe, usta nadziewane jękiem,
  Po trzymaniu się domu, po całej dyskrecji ---
  Siebie, siebie! --- nieprzyzwoite, ponure.
  Lepsze apatyczne spojrzenie z ukosa idioty,
  Kamienna twarz człowieka, który nie czuje,
  Ciche uniki hipokryty :
  Lepsze, lepsze i bardziej zadowalające
  Dla bojaźliwych dzieci, dla damy na ulicy.
  O Edypie. O Chrystusie. Źle mnie wykorzystujecie.
  
  Tłum. Gower