Wiersze

• DO PRZYJACIÓŁ Posyłając im balladę "To lubię"
  Adam Mickiewicz
  Bije raz, dwa, trzy... już północna pora,
  
  Głuche wokoło zacisze,
  
  Wiatr tylko szumi po murach klasztora
  
  I psów szczekanie gdzieś słyszę.
  
  
  
  Świeca w lichtarzu dopala się na dnie,
  
  Raz w głębi tłumi ogniska,
  
  Znowu się wzmoże i znowu opadnie,
  
  Błyska, zagasa i błyska.
  
  
  
  Straszno! - nie była straszną ta godzina,
  
  Gdy były nieba łaskawsze:
  
  Ileż mi słodkich chwilek przypomina!
  
  Precz... to już znikło na zawsze.
  
  
  
  Teraz ja szczęścia szukam, ot w tej księdze,
  
  Księga znudziła, porzucam;
  
  Znowu ku lubym przedmiotom myśl pędzę,
  
  To marzę, to się ocucam.
  
  
  
  Czasem, gdy słodkie złudzi zachwycenie,
  
  Kochankę widzę lub braci;
  
  Zrywam się, patrzę, aż tylko po ścienie
  
  Biega cień własnej postaci.
  
  
  
  Ot, lepiej pióro wezmę i śród ciszy,
  
  Gdy się bez ładu myśl plącze,
  
  Zacznę coś pisać dla mych towarzyszy,
  
  Zacznę, bo nie wiem, czy skończę.
  
  
  
  Może też pamięć o minionej wiośnie
  
  Zimowy wierszyk umili;
  
  Chcę coś okropnie, coś pisać miłośnie,
  
  O strachach i o Maryli.
  
  
  
  Kto pragnie pędzlem swe rozsławić imię,
  
  Niech jej maluje portrety,
  
  Wieszcz w nieśmiertelnym niech opiewa rymie
  
  Serca, rozumu zalety.
  
  
  
  Mnie choć to wszystko w umyśle przytomne,
  
  Pociechy szukam, nie sławy;
  
  Lepiej wam powiem, jeżeli przypomnę,
  
  Jakie z nią miałem zabawy.
  
  
  
  Maryla słodkie miłości wyrazy
  
  Dzieliła skąpo w rachubie;
  
  Choć jej kto kocham mówił po sto razy,
  
  Nie rzekła nawet i lubię.
  
  
  
  Za to więc w Rucie pod północną chwilę,
  
  Kiedy się wszyscy spać kładą,
  
  Ja na dobranoc żegnając Marylę,
  
  Taką straszyłem balladą: