Wiersze

• Wysokie stropy kościołów...
  Anna Achmatowa
   
   Wysokie stropy kościołów
  Jaśniejsze nad nieba sieć,
  Przebacz, chłopaczku wesoły,
  Żem tobie przyniosła śmierć.
  
  Za róże z placyków małych,
  Za listów głupiutkich kwiat,
  Za to, żeś smutny i śmiały
  Z kochania smętnego bladł.
  
  Myślałam — może umyślnie
  Przekornym byłeś i śmiesznym,
  Myślałam — ukochać jak inne
  Nie można słabe i grzeszne.
  
  Lecz wszystko było na próżno,
  Gdy przyszły jesienne przeddnie,
  Śledziłeś nieczuły do późna
  Za mną uparcie i wszędzie.
  
  Jak gdybyś zbierał oznaki
  Mojego chłodu. O, przebacz!
  Dlaczegoś przyjął święcenia
  Piołunowego nieba?
  
  I śmierć do cię ręce przedarła,
  Powiedz, co było dalej?
  Nie wiedziałam, że tak kruche gardło
  Pod niebieskim kołnierzem się pali.
  
  Przebacz mi, sowie zduszone,
  Chłopaczku smukły, wesoły,
  Trudno mi dzisiaj do domu
  Powracać z wysokich kościołów.
  Przełożył Jerzy Liebert