Wiersze

• Wiatr ją prosi
  Julian Tuwim
   
   
  W dzień jest wietrznie, słonecznie i wrześniowo złociście,
  Nocą wiatr ociemniały suche przewraca liście.
  
  Wiatr śpiewak swe tęsknodie zawodzi triste, triste,
  O, polonezy żalu - szelestne, posuwiste!
  
  Czasem w szyby uderzy rozpaczliwym porywem,
  Jęknie w ramie okiennej przypomnieniem tęskliwem:
  
  'Rozsyp, rozsyp się liśćmi złocistemi po ziemi,
  Ja tak proszę, tak płaczę pod oknami twojemi'.
  
  Jakieś dzikie pradzieje śpiewa, śpiewa, zamiera,
  U szyb wisi, całuje, do pokoju się wdziera.
  
  Potem płacząc opada, zrozpaczony, zmęczony,
  Zawierusza się w nocy, bijąc korne pokłony...
  
  Ja go słuchać nie mogę, gdy tak błaga i płacze,
  Bo mi bledniesz, bo serce rozdzwonione ci skacze.
  
  Słyszysz? słyszysz? znów szlocha, za oknami znów wzdycha,
  Nie, nie wyjdziesz, zostaniesz... On tam przykląkł, tam czyha...
  
  Runę w noc jego ślepą, w jego płacz uprzykrzony,
  Nożem w ciemność uderzę - i nóż będzie skrwawiony!