Wiersze

• Wożą gnój
  Jan Kasprowicz
   
   
  Wożą gnój, wożą gnój,
  Wożą w dobrej chwili:
  Będą siali owies, jęczmień
  I grule sadzili.
  
  Co za woń! Wiosny woń
  Szerzy się naokół,
  Ryczy krowa i rży koń.
  Człek chichoce, gdaczą kury,
  Nad podwórzem, tak u góry
  Siwy krąży sokół.
  
  Nasi pachołkowie
  Sprawują się fajnie;
  Otoczyli wieńcem wideł
  Oborę i stajnię;
  
  Grzebią w krowim, końskim łajnie,
  Daj im, Boże, zdrowie!
  Podgięły spódnice
  Nasze dziewki hoże
  I z grabiami w twardej dłoni
  Jedna drugą prawie goni
  Przy pracy w oborze.
  
  Radują się chłopcy,
  Rośnie dusza w łonie,
  Poty cieką im po twarzy,
  W oczach ogień im się żarzy,
  Rżą jak młode konie:
  
  "Umiesz, Marysieńko,
  Obchodzić się z gnojem:
  O, jakżeż to będzie ładnie.
  Gdy nam kiedyś tak wypadnie
  Harować na swojem.
  
  Wozie gnój, wozić gnój
  Bedziem w dobrej chwili,
  Będziem siali jęczmień, owies
  I grule sadzili".
  
  "Kasiu, Kasineczko!
  Jak jest Bóg na niebie.
  Nie miałem ci ja spokoju,
  Kiedy pierwszy raz przy gnoju
  Zobaczyłem ciebie.
  
  Czekajże więc na mnie,
  Jak ja czekam na cię:
  Tak się dla nas życie utrze,
  Ze już jutro lub pojutrze
  Będziem w własnej chacie.
  
  Postawim stajenkę,
  Postawim obórkę,
  Powieziemy gnój na rolę,
  W płachcie będziem nieść pacholę,
  Synaczka lub córkę",
  .
  
  Wożą gnój, wożą gnój,
  Chłopcy i babule,
  Będą siali jęczmień, owies,
  Sadzić będą grule.
  
  Wnet się zazieleni
  Pole naokoło,
  Spod niebieskich swoich pował
  Będzie Pan Bóg się radował,
  Że ludziom wesoło.
  
  Wożą gnój, wonny gnój,
  Wożą w dobrej chwili,
  Będą siali jęczmień, owies
  I grule sadzili.