Wiersze

• Nauka
  Julian Tuwim
  Nauczali mnie mnóstwa mądrości,
  Logarytmów, wzorów formułek,
  Z kwadracików, trójkącików i kółek
  Nauczali mnie - nieskończoności.
  
  Rozprawiali o cudach przyrody,
  Poznawałem różne tajemnice:
  W jednym szkiełku - życie w kropli wody,
  W drugim zaś - kanały na księżycu.
  
  Mam tej wiedzy zapas nieskończony:
  2(pi)r, H2SO4,
  Jabłka, lampy Crookesy, Newtony,
  Azot, wodór, zmiany atmosfery...
  
  Wiem o kuli napełnionej lodem,
  O bursztynie, gdy się go pociera,
  Wiem, że cialo zanurzone w wodzie
  Traci tyle, ile ... et cethera.
  
  Ach, wiem jeszcze, że na drugiej półkuli
  Słońce świeci, gdy u nas jest ciemno.
  Różne rzeczy do głowy mi wkuli,
  Tumanili nauką daremną.
  
  I nic nie wiem, i nic nie rozumiem,
  I wciąż wierzę biednymi zmysłami,
  Że ci ludzie na drugiej półkuli
  Muszą chodzić do góry nogami.
  
  I do dziś mam taką szkolną trwogę.
  Bóg mnie wyrwie, a stanę bez słowa.
  Panie Boże - odpowiadać nie mogę,
  Ja - wymawiam się, mnie boli głowa.
  
  Trudna lekcja, nie mogłem od razu,
  Lecz nauczę się, po pewnym czasie.
  Proszę, zostaw mnie na drugie życie,
  Jak na drugi rok w tej samej klasie.