Wiersze

• Wiersz ostatni
  Władysław Broniewski
  Tyś mnie kochała, ale nie tak,
  jak kochać trzeba,
  i szliśmy razem, ale nie w takt -
  przebacz.
  
  Ja jeszcze długo... Rok albo dwa.
  Potem zapomnę.
  Teraz, gdy boli, teraz, gdy trwa,
  dzwonię podzwonne.
  
  A tobie, miła, na co ten dzwon
  brzmiący z oddali?
  Miłość niewielka, błahy jej zgon,
  i idziesz dalej.
  
  Cóż mam od życia? - troskę i pieśń
  (ciebie już nie ma).
  Muszę im ufać, muszę je nieść,
  pisać poemat.
  
  Cóż mam od życia? - chyba już wiesz,
  czujna i płocha? -
  tylko ten smutek, tylko ten wiersz,
  który mnie kocha.