Wiersze

• Dzień widzenia
  Marcin Sendecki
  "Tak, tak" mówi tramwaj, albo się wydaje,
  że mówi. Odkąd przyszedł budzik z melodyjką, słychać
  coraz gorzej. Niesłusznie: drgnienia należy ująć, spisać, rozlokować.
  Dalekośmy zaszli, droga statystyko: cukier waniliowy,
   
  
  trzy wody i budyń jest odzewem na utajnione potrzeby
  czytającego, jest zaproszeniem, jest inkarnacją
  filozofii dialogu. Czy istnieje zatem poezja
  "niezrozumiała"? Ależ oczywiście! Poezja niezrozumiała
   
  
  to poezja egocentryczna, nastawiona na wielbienie samej
  siebie, to poezja ekscytująca się sama sobą - czyli poezja
  narcystyczna. To poezja, która nie chce dzielić czegokolwiek
  ze swym czytelnikiem, tylko chce
   
  
  go oszołomić, zadziwić i zniewolić - rzucić na kolana
  kaskadami metafor i innych wymyślnych chwytów.
  Jest to w istocie poezja laboratoryjna, tworzona dla
  podziwu innych fachowców z branży, innych laborantów
   
  
  trudzących się nad swoimi, nikogo nie obchodzącymi,
  retortami pełnymi słów na cukier i wodę - zniżka, na
  budynie - nie. Onegdaj w kieszenii dresu znalazłem ulotkę:
  "Do czego to podobne? Żeby napić się piwa musiałeś wziąć ser?"