Wiersze

• Głębiny duch
  Tadeusz Miciński
  W żelaznych trumnach króle Tatry.
  Noc - wicher i warczenie chmur.
  Noc - głębia i błyskanie watry.
  Z topieli pełznie okrwawiony Mór.
  Na głębię! na głębię!
  na serce morza pośród gór -
  wśród skał lodowo-śnieżnych
  wirują myśli jastrzębie -
  duch rwie się do bezbrzeżnych
  krain.
  Odbijam tratwę w mrok i patrzę w śmierci jamę
  i tworzę nową pieśń, jak Jubalkain -
  olbrzymów pieśń - umarłych bogów dramę -
  olbrzymów pieśń - Wöluspa i Szachname.
  
  Wichry! śnieżyce! mych szałów tabuny!
  przepaście! bory! słuchacze mych dum!
  w zatorach zemsty law kipiących szum -
  serc potrzaskanych tajemnicze runy -
  księżyce, gwiazdy - me bracia - me struny!
  
  Azalim skald? posiadłem dar cierpienia.
  Azalim król? któż większe ma przestworza?
  tak Atlantyda rzucona w głąb morza
  tysiącem kolumn błyszczy się i spienia.
  
  Znam bogów brzask: zielone oceany,
  w płomieniach zorzy lodowe katedry,
  ryk mastodontów, paroście i cedry,
  harf złotośpiewnych mistyczne peany
  i demiurgów orszak zadumany.
  Ponad górami, niby księżyc w pełni,
  snuje me serce czarodziejską przęśl -
  fiołkowy obłok u stóp mych się wełni -
  a jezior szklanych zatopiona gęśl
  gra wizje gwiazd - - ja z uchylonej trumny słucham - a wokół się walą
  kolumny -
  i ziemia drży pode mną - i drży serce moje,
  jak posąg, w miażdżonej świątyni -
  a w chmurach pędzą skrwawieni heroje,
  pytając mię o znak: śmierć na pustyni!
  
  Nad górą świata, nad głębiami szczytów,
  słyszę jęk matki, co mi serce rwie -
  rzucam w jej łono pył aerolitów -
  rzuciłbym słońce - lecz się łzami mglę.
  ~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
  Z czarnych kryształów mój pałac - w gryfy lemury rżnięty -
  gwiazdy przez witraż świecą zamarznięty.
  Perły posadzką, w koralach namioty -
  huczą nade mną gdzieś przeznaczeń młoty.
  Myśl moja rzeźbi posągowe mary
  [na Jowiszowym czole stygmat kary].
  Po salach błądzę jako lew skrzydlaty
  [echem grobowym wtórzą kazamaty].
  W melodiach ciszy nie zadrga zasłona
  [w trumnie z ołowiu ktoś jęczy i kona].
  Mrok zimny pluszcze w śpiżowe podwoje
  [gwiazdy migocą w zmarzłe serce moje].
  
  Zgrzytnęły dźwierze - pleśń i katakumba -
  pochodnia krwawi napis: in haec tumba.
  Wyrazy milkną, lecz połysk przelśniewa -
  w trumnie z ołowiu głos żałobny śpiewa.
  Chyłkiem się wije cień zamaskowany -
  idę rozpacznie do ostatniej ściany.
  Dotknąłem gwoździa - nisze się ozwarły -
  padłem na progu, jak człowiek umarły.
  Nieznana ręka podjęła mię z prochu -
  widzę grób - lampę konającą w lochu.
  Na stopniach klękam sarkofagu -
  od blasków się źrenica mruży -
  jak dwa płomyki białej róży
  świecą dwie ręce zapalone -
  dwie żywe ręce - jak przy Magu -
  me serce żywcem pogrzebione.
  I zaszlochały łzy w głębinie,
  zamigotały skrzydła zmięte -
  aniołów grają chóry święte -
  w różanych widzę mgłach świątynię -
  ale me serce już pęknięte -
  już go tym rajem nie upoję -
  anioły lecą ze mną w boje.
  Precz! - i wydarłem złote miecze -
  od przepaści moich progu
  wara wam - i wara Bogu!
  oto me serce człowiecze -
  rubinowa tajemnica -
  oto je rzucam w odmęty!
  - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -
  Jak czarna lecę błyskawica,
  nad przepaściami słychać me tętenty.
  A za mną śpiewa borów chór
  i łkają dzwony zatopionych miast -
  krwawi się serce morza pośród gór -
  konają tęcze zdruzgotanych gwiazd -
  hurra - tytany! w ręku piorun siny -
  ten świat roztrącić - w głębiny! w głębiny!