Wiersze

• W zatrzęsieniu
  Wisława Szymborska
  "W zatrzęsieniu"
  Jestem kim jestem.
  Niepojęty przypadek
  jak każdy przypadek.
  Inni przodkowie
  mogli byc przecież moimi,
  a już z innego gniazda
  wyfrunęłabym,
  już spod innego pnia
  wypełzła w łusce.
  W garderobie natury
  jest kostiumów sporo.
  Kostium pająka, mewy, myszy poknej.
  Każdy od razu pasuje jak ulał
  i noszony jest posłusznie
  aż do zdarcia.
  Ja też nie wybierałam,
  ale nie narrzekam.
  Mogłam być kimś
  o wiele mniej osobnym.
  Kimś z ławicy, mrowiska, brzęczącego roju,
  szarpaną wiatrem cząstką krajobrazu.
  Kimś dużo mniej szczęśliwym,
  hodowanym na futro,
  na świąteczny stól,
  czymś, co pływa pod szkiełkiem.
  Drzewem uwięzłym w ziemi,
  do którego zbliża się pożar.
  Źdźbłem tratowanym
  przez bieg niepojętych wydarzeń.
  Typem spod ciemnej gwiazdy,
  która dla drugich jaśnieje.
  A co, gdybym budziła w ludziach strach,
  albo tylko odrazę,
  albo tylko litość?
  Gdybym się urodziła
  nie w tym, co trzeba, plemieniu
  i zamykały się przede mną drogi?
  Los okazał się dla mnie
  jak dotąd łaskawy.
  Mogła mi nie być dana
  pamięć dobrych chwil.
  Mogła mi być odjęta
  skłonność do porównań.
  Mogłam być sobą - ale bez zdziwienia,
  a to by oznaczało,
  że kimś całkiem innym.