Wiersze

• Grzyby
  Sylvia Plath
  W nocy, bardzo
  Biało, dyskretnie,
  Bardzo cicho
  
  Nasze palce, nasze nosy
  Chwytają glinę,
  Zdobywają powietrze.
  
  Nikt nie widzi nas,
  Nie Zatrzymuje nas, nie zdradza nas;
  Małe ziarenka tworzą mieszkanie.
  
  Miękkie łapki uparły się
  Podnieść igły,
  Liściastą pościel,
  
  Nawet chodnik.
  Nasze młotki, nasze młoty,
  Bezuche i bezokie,
  
  Zupełnie nieme,
  Poszerzają szczeliny,
  krawędzi dziury. My
  
  Odżywione na wodzie,
  Na okruszynach cienia,
  Dobrze wychowane, prosząc
  
  O niewiele lub nic .
  Tak wiele nas!
  Tak wiele nas!
  
  Jesteśmy półkami, jesteśmy
  Stołami, jesteśmy łagodne,
  Jesteśmy jadalne,
  
  Szturchańce i popychania
  Nie zważając na nas.
  Nasz rodzaj mnoży się:
  
  Będziemy przez rano
  Posiadać ziemię.
  To nasz pierwszy krok do celu.
  
  Tłum. Gower