Wiersze

• Jaskółka [I]
  Teofil Lenartowicz
  Kiedy słońce zachodzi na świata suficie,
  A gromada komarów ponad łąką dzwoni,
  Wtenczas rzucam lepione moich gniazd ukrycie
  I biegnę śpiewać sobie. Usiędę na dachu,
  Małą główką pokręcę i powitam zorze,
  I złocony obłoczek, co po niebie goni.
  Potem do róży lecę i w łonie zapachu
  Kąpię się jako nurek, gdy zwiedza wód łoże.
  
  Spojrzę w strumyk i widzę mój obraz na spodzie,
  Później w trzcinę pogonię, gdzie leciuchne puchy
  Płynące po powietrzu, gdy skrzydełkiem wionę,
  Jakby spłoszone nagle zerwały się duchy
  I krążą, i wiją się w tę i ową stronę,
  Niby dusze umarłych po rajskim ogrodzie.
  
  To znów wracam do gniazdka przy wieśniaczym oknie.
  Co usłyszę, to powiem - najprzód świerszcza w próchnie
  I szmer liści olszyny, co na błotach moknie,
  Szeleszczącej, jak tylko lekki wiater dmuchnie,
  I piszczałkę pastuszą. Jej echo po rosie
  Daleko i daleko - aż do mnie przylata.
  Ja lubię tę piszczałkę, bo w jej smutnym głosie
  Jest coś jakby westchnienie do tamtego świata.
  
  I umilkła piszczałka Cóż więcej usłyszę?
  Poświst żółwia na stawie lub szelest w sitowiu
  I wietrzyk, co spokojnie między krzewy dysze
  I księzyc czysty, jasny sypie światło w nowiu
  
  Ha, piosneczka pod oknem, piosneczka tak miła,
  Ze gdyby nawet anioł tłumem cudnych tonów,
  Które wyrzuca z lutni przed potężnym Bogiem,
  Chciał walczyć o pierwszeństwo, taką by me była
  Bo pieśń ta jest wspomnieniem, i - wspomnieniem błogiem