Wiersze

• Prośba o pustynię
  Julian Tuwim
  Już ja z ziemi nieba nie widzę
  Już i gwiazdy na mnie nie wejrzą
  Sprawiedliwy! wydaj mi wizę
  Na pustynię najpustynniejszą
  
  
  Żebym bez trwogi i pogardy
  Ale z nadzieją i miłością
  Mógł wznieść oczy w bezmiar otwarty:
  Wieczną prawdą świecący kościół.
  
  
  Żeby nocą usiedli przy mnie
  Nowi bracia moi - szakale,
  I zwierzęco dysząc na zimnie
  Ciepło do mnie pomrukiwali.
  
  
  A ja z bladym nad głową krążkiem,
  Najszczęśliwszy w świecie uchodźca,
  Zapominianą otworzę książkę,
  Gdzie Syn skonał dla prawdy Ojca.
  
  
  Pod tą czystą nocą ogromną
  W ludzkie strony zawyją żalem
  Zrozumieją - i nie zapomną
  Moi nowi bracia, szakale.
  
  
  Wzniosą oczy, nowe i inne,
  W moje spojrzą wiernie i ufnie
  I z tej czystej nocy pustynnej
  Gwiazda spadnie - i nie wybuchnie.