Wiersze

• Tutli - Putli
  Stanisław Ignacy Witkiewicz
   
   
  Nudzę się, nudzę piekielnie...
  Wszystko się stało tak marne,
  Tak małe i płaskie śmiertelnie,
  Że nawet kolonie karne
   
  Nie mogą dostarczyć kochanka,
  Godnego mych pragnień szalonych,
  Nie jestem ja nimfomanka,
  Ale wśród rozdrobnionych
   
  Uczuć i namiętności
  Pęka me serce ód nudy.
  Dusza dostaje nudności
  Od czasów naszych ułudy.
   
  Za jakąż, za jaką karę
  żyć muszę w tej marnej epoce,
  Gdzie kochać się można naprawdę
  w bawole chyba lub w foce.
   
  Och, czemuż nie jestem zwierzęciem
  W preriach lub w jakiejś wodzie!
  Och! Któż mnie wreszcie nasyci
  W miłości potwornym głodzie.