Wiersze

• Hymn zagubionych
  Leszek Wójtowicz
  Kiedy pogarda
  Siada rozparta
  Przy stole który niedawno święty
  Gdy świat się kręci
  Przeciw pamięci
  Złudne budując nam kontynenty
  
  My zagubieni
  W takiej przestrzeni
  Nie próbujemy następnych stwarzać
  Czasem niektórzy
  Czciciele burzy
  Pieśń intonują która poraża
  
  Przybywaj Diable
  I rozwiń żagle
  A popłyniemy
  Przez anatemy
  Bez jakichkolwiek ponagleń
  
  Targi próżności
  Strzępy wartości
  Zadziwiające śliczne cudeńka
  Draństwo dokoła
  O pomstę woła
  Prawda jak szmata zetlała pęka
  
  Męcząca pustka
  Fałszywe bóstwa
  Los oszalały chwyta za brzytwę
  Ci którzy wierni
  Na przekór czerni
  Nucą pokornie taką modlitwę
  
  Wspomagaj Boże
  Bo czy być może
  Większa samotność
  Niż kiedy dotkną
  Nas podłe dni upokorzeń
  
  Głowy siwieją
  Słowa wietrzeją
  Wódka smakuje gorzej niż kiedyś
  Nowa koteria
  Stara mizeria
  Trochę to wszystko Panie na kredyt
  
  Szum informacji
  Splątanie racji
  Demony siedzą u drzwi kościoła
  W rosnącym zgiełku
  W głupim piekiełku
  Ktoś do kobiety piosenką woła
  
  Prowadź aniele
  Czasu niewiele
  Trzeba się bronić
  Nim śmierć zasłoni
  Na zawsze błękit i zieleń