Wiersze

• Taniec śmierci tłum. Bohdan Wydżga
  Charles Baudelaire
  XCVII
  Taniec Śmierci
  Ernestowi Christophe
  Dumniej niżeli żywi nosi swą urodę -
  Bukiet, chustkę i wachlarz modnej elegantki,
  Posiada nonszalancję i ruchów swobodę
  Chudej lwicy-kokietki i ekstrawagantki.
  
  Czy też widział kto kiedy kibić bardziej wciętą?
  Suknia przesadnie wzdęta z królewskim robronem
  Opada w sutych fałdach na stopę, ujętą
  W wąziutki pantofelek, ozdobny pomponem.
  
  Kryza z tiulu, muskając obojczyki szkliste,
  jak strumień, co w swym biegu ze skałą swawoli,
  Osłania skromnie wdzięki zbyt ostrokościste -
  Część powabów trumiennych, które ukryć woli.
  
  
  Głębią swych dołów nęcą puste oczy trupie,
  A naga czaszka, w kwiecie przystrojona hojne,
  Kołysze się na suchym, wiotkim kręgosłupie.
  Objawienie nicości, w symbol życia strojne!
  
  Są, co karykaturą nazwać cię gotowi,
  Bowiem nie rozumieją, zakochani w mięsie,
  Uroku właściwego jeno szkieletowi -
  Który mym pożądaniem w najgłębszym swym sensie!
  
  Czy przychodzisz zakłócić potężnym grymasem
  Gody Życia? Lub może żądza jaka stara
  Ze snu cię trumiennego budzi jeszcze czasem
  I na sabat Rozkoszy ciągnie niby mara?
  
  Czy przy światłach, muzyce, tanecznych wyskokach
  Masz nadzieję rozproszyć swą szyderczą zmorę,
  Wierząc jeszcze naiwnie, że w orgij potokach
  Zatopisz żar piekielny, co w twym sercu gore?
  
  Nieśmiertelnego głupstwa wieczne królowanie!
  Stary potwór cierpienia pleni się i żyje!
  Poprzez wygięte twoich żeber rusztowanie
  Widzę ową żarłoczną, wiecznie głodną żmiję.
  
  Boję się, mówiąc prawdę, że twoje zachcenia
  Jałowe, że daremnie wywlekłaś swe kości,
  Bo mało kto urodę szyderstwa ocenia.
  Tylko silnych upaja urok okropności!
  
  
  Wątpię, by głąb twych oczu, patrzących z ciemności,
  Skłonić miała tancerzy słać ci dziewosłębów,
  Czy wytrzymają bowiem bez dreszczu i mdłości
  Wieczysty uśmiech twoich trzydziestu dwu zębów?
  
  A jednak któż w objęciach nie trzymał szkieletu,
  Kto nie drętwiał w uściskach tej mary pieściwej?
  Przeciw urokom śmierci nie ma amuletu,
  Kto się boczy, snadź mniema, że sam urodziwy.
  
  Bajadero bez nosa, bez ciała drobinki,
  Powiedz owym tancerzom, którzy kręcą nosem:
  "Dumni pięknisie, mimo piżmo, róż i szminki
  Czuć was wszystkich trupem! Bo śmierć waszym losem;
  
  Antinousy zwiędłe i łyse dandysy,
  Wy, odlakierowane trupy-lowelasy,
  Zawrotny taniec śmierci za mroczne kulisy
  W kraj was wciąga, gdzie wieczne, czarne trwają wczasy!
  
  We wszystkich częściach świata nie dostrzega zgoła
  Śmiertelna ślepców trzoda, szalona, hulacza,
  Na złowróżbnym sklepieniu trąby Archanioła,
  Ziejącej czarnym wnętrzem jak paszcza garłacza.
  
  W każdym miejscu i czasie Śmierć patrzy na twoje
  Dzikie, śmieszne podrygi, cudaczna Ludzkości,
  Nieraz jak ty się maści, przywdziewa twe stroje,
  Z twym cherłactwem swe brata ironię i kości!"