Wiersze

• Księgi wtóre - Pieśń II
  Jan Kochanowski
  Nie dbam, aby zimne skały
  Po mym graniu tańcowały;
  Niech mię wilcy nie słuchają,
  Lasy za mną nie biegają!
  
  Hanno, tobie k'woli spiewam,
  Skąd jesli twą łaskę miewam,
  Przeszedłem już Amfijona
  I lutnistę Arijona.
  
  Mnie sama twarz nie uwiedzie
  I choć druga na plac jedzie
  Z herby domów starożytnych,
  Zacne plemię dziadów bitnych.
  
  Ja chcę podobać się w mowie
  Nauczonej białejgłowie;
  Ty mię pochwal, moja pani,
  Nie dbam, choć kto inszy gani!
  
  Cnocie zajźrzą jako żywo:
  Bujne drzewo wiatrom krzywo;
  Ale ty chciej pomóc sama,
  Nie ugrozi zazdrość nama.
  
  A jesli me niskie progi
  Będą godne twojej nogi,
  Nogi pięknej: nie potrzeba,
  Dosięgę już głową nieba.
  
  Samy cię ściany wołają
  I z dobrą myślą czekają;
  Lipa, stojąc wpośrzód dworu,
  Wygląda cię co raz z boru.
  
  Każ bystre konie zakładać,
  A sama się gotuj wsiadać!
  Teraz naweselsze czasy,
  Zielenią się pięknie lasy.
  
  Łąki kwitną rozmaicie,
  Zająca już nie znać w życie;
  Przy nadziei oracz ścisły,
  Że będzie miał z czym do Wisły.
  
  Stada igrają przy wodzie,
  A sam pasterz, siedząc w chłodzie,
  Gra w piszczałkę proste pieśni,
  A faunowie skaczą leśni.
  
  Kwap' się, póki jasne zorze
  Nie zapadną w bystre morze;
  Po chwili ćmy czarne wstaną,
  Co noc noszą nienaspaną.