Wiersze

• Eros
  Rainer Maria Rilke
  Maski! Maski! Niech Eros oślepnie!
  Kto wytrzyma jego wzrok promienny,
  Kiedy jak przesilenie letnie
  Przerywa prolog wiosenny.
  
  Jak znienacka wśród zwykłej rozmowy
  Coś się zmienia, poważnieje... Coś krzyczy...
  I on nagle rzuca lęk tajemniczy
  Jak świątyni wnętrze na ich głowy.
  
  O, zgubieni, o, zgubieni niespodzianie!
  Boskość chwyta w gwałtowne ramiona.
  Los się rodzi, dawne życie kona.
  A w głębi źródła - łkanie.