Wiersze

• Bliscy
  Cyprian Kamil Norwid
   
   
  1
  Tu, gdzie im krótszy czas, tym lepiej skrywa
  Szybkość swą, ważność i miarę,
  A człowiek ledwo rzec może, że bywa
  Zdrowych lat kilka... lub parę -
   
  2
  Ludzie? - znikomość tę? - czy mieli siły
  Wziąść za coś więcej niż plagę?...
  Choć krzyż sam, waląc się na grobie, zgniły,
  Razem traci kształt i wagę!
   
  3
  Jakby się nieme rzeczy też siliły
  Nieustannymi jękami
  Przedłużać nicość swą i zlepiać pyły
  Łzą - aż i łza się wyplami.
  
  
  4
  Więc gdy na chustki ostatniej już brzegu
  Łzy ślad spełznie swym ostatkiem;
  Więc gdy ostatni z przyjaciół szeregu
  Wspomni Cię już, już przypadkiem -
   
  5
  Wtedy - o! wtedy - myśl i życia wątek,
  I ślad dramatyczny bytu
  Twego, w swój wtóry wnikłszy od-początek,
  Zbudzi się Tobą do sytu.
   
  6
  Bo teraz wszędzie jeszcze Twoje nie ja
  Obejmać musisz sumieniem;
  I nie Twój jesteś rozum i nadzieja,
  I jesteś Twoim zwątpieniem!
   
  7
  Lecz i tu ludzi trzy widziałem sfery,
  Trzy obcowania ich strony:
  Jedni, co znają Cię, jak się litery
  Zna - pókiś ku nim zwrócony...
  
  8
  I póki twarzą w twarz przestajesz z niemi,
  Zaś - ani chwilę już potem;
  Tak kły pszeniczne ruszają się z ziemi,
  Wyzieleniając, za grzmotem...
   
  9
  Drudzy - mniej żądni oblicza i gestu,
  Mniej osobistej poręki,
  Bo życie cale pamiętni, jak Chrzęstu,
  Tych, których dotknęli ręki.
   
  10
  I trzeci wreszcie - - rzadcy niesłychanie,
  Co, choćbyś umarł od wieku,
  Weszli w poufne z Tobą obcowanie.
  Jak - siedzący człek przy człeku.
   
  11
  - - A którzy znikną z elektrą Twej siły
  Lub znajdą się w życia składni,
  A których czekać u swojej mogiły
  Będziesz? - -
  - ja, nie chcę... sam zgadnij.