Wiersze

• Szare eminencje zachwytu
  Miron Białoszewski
  Jakże się cieszę,
  że jesteś niebem i kalejdoskopem,
  że masz tyle sztucznych gwiazd,
  że tak świecisz w monstrancji jasności,
  gdy podnieść twoje wydrążone
  pół-globu
  dokoła oczu,
  pod powietrze.
  Jakżeś nieprzecedzona w bogactwie,
  łyżko duszlakowa!
  
  Piec też jest piękny:
  ma kafle i szpary,
  może być siwy,
  srebrny,
  szary - aż senny...
  a szczególnie kiedy
  tasuje błyski
  albo gdy zachodzi
  i całym rytmem swych niedokładności
  w dzwonach palonych
  polanych biało
  wpływa w żywioły
  obleczeń monumentalnych.