Wiersze

• Echo hejnału
  Tadeusz Miciński
  Tatry! wy niezgłębione otchłanie Prawiecznej niewiadomej Duszy!
  strażniki piekła mego, grozicie krawędźmi skał!
  Księżyc tu mnie rozskrzydla i więzy moje kruszy,
  tu idę w Dantejski szał!
  Tu zapada wzrok mój w czeluście Gehenny,
  szumią nade mną puszcze olbrzymiej Nietoty;
  Murań w koronie, jak Sezam tysiącpromienny,
  obłoki lotne - hufiec Cherubimów złoty!
  Tu jestem z mą zagadką... (wóz bohatera wspiął się na mury
  przeznaczeń!) -
  Wchodzę w ciemne komory, gdzie złoto krwi pleśnieje w cieniu...
  Mam tysiąc zamków, a każdy jest księgą coraz głębszych znaczeń -
  i żyję w wiecznym płomieniu.
  
  Rozwieram bramy Ornaku - idę w tych grot kolumnady...
  Hejnałem mógłbym zbudzić Królewnę i jej wojowniki -
  lecz mą harfę oplotły straszne, dziwne gady,
  które już znał Herakles... Księżyc, jak wieszczy Walmiki,
  świeci w toń moją - - w toń morza....Tam wicher zdruzgotany
  dawnego Boga - - -
  - - - - - - - - - Polska zginęła w przepaściach, szła na takie słońca,
  wywiodła z raju tak wielką miłość ku Mroczni niezbadanej,
  że teraz musi - Nike tęczująca,
  rozwiawszy pióra, lecieć w Wiecznych Burz płonący stos,
  na gór tych najwyższy wirch... tam ujrzy Drogę Jedyną z niezmiernej
  oddali,
  tam już Jej nie dosięgnie maczugą zły, potworny starzec - Los,
  tam pójdzie w mroku bezmiernym i Wiedzę ostatnią wśród gwiazd
  wykrysztali!
  - - - - - - - - - - - - - - - - - -
  Z tatrzańskich źródeł wyniosłem wam pieśń - niech idzie!
  nie wierzę już w naród, który mogilna żre pleśń -
  lecz wierzę w wirchy Świateł, większe od gór Hiamawatu!
  Z doliny nędzy - - gór wschody ku słonecznej wiodą was Izydzie...
  miliony gwiazd w tym Kościele zaiskrzą całemu wszechświatu!
  
  Tam zorze Sybiru, katorga (w krainy te wwiódł was Anhelli!)
  lecz mórz mojej rozpaczy nie zwiedzał nigdy Jan z Kolna, -
  gwiazd mych nie mierzył Kopernik! w milczeniu wiecznych wierzchołków
  odkryłem Wam ten kraj, gdzie tylko dusza żyć może tam wolna,
  mroku mojego nie zniesie czerń błotnych pachołków.
  Lśnią karawany słońc! - wciąż wyższe - promienistsze słońca!
  Na wolność!
  - - - Mam wyznać? ludzie zdają się mi glisty
  marnymi, które świdrują mogiłę...
  - - - Mam wyznać? trzeba im chlewu, a nie gór z dyjamentów!
  żadna pierś nie zdoła oddychać tam, gdzie duch wieczysty
  wyszedł z swych urojeń, ambicyj - i trwożnych miłosnych zamętów...
  Mógłbym z teraźniejszości szydzić - i strącać kamienne lawiny,
  bo nienawidzę podłej wciąż przed Jaźnią zdrady - -
  (uczcijmy - Judasza!) -
  bo nie ma gorszych głupców ni gorszej przewiny,
  niż twierdzić, że w nas jest Polska! gdzie my prosperujemy - tam Ona
  zginęła!
  Ta ziemia - Matka Boża, cięta od pałasza,
  nie dozna - Zwiastowania! czyż dziw, że brama się Ornaku zmknęła,
  gdy wszelkie padło dziś ma się za Mesjasza!
  Ten, co za miliony walczy - Duch piorunowłady:
  Lucifer, Światowid, Agni, Angramajn - - niezależny
  od ludzkich kiepskich przemyśleń i niewiar! - -
  Już dość! drwię z waszych smaków! - -
  Na harfie mej gady
  zbyt Wami się troszczą!... Idę... Któż ze mną? niech będzie
  Ten puklerzny,
  bo ja go nie oszczędzę ! - - nieraz będę wlókł, jakby trup
  Hektora - -
  (Nie mam porównań, bo któż się znęcał tak nad Poloniuszem?)
  Rozwieram Wam pustynię w ciszy wielkiego wieczora,
  urzeczone księżycem, jak skarabeuszem,
  boskim i cichym: te góry, lodowce, wyjące wśród czeluści, morze...
  Idę na ucztę Genezis! wam hasło rzucam: - imię mu - Bezdroże!