Wiersze

• Snuć miłość...
  Adam Mickiewicz
  Snuć miłość, jak jedwabnik nić wnętrzem swym snuje,
  Lać ją z serca, jak źródło wodę z wnętrza leje,
  Rozwijać ją jak złotą blachę, gdy się kuje
  Z ziarna złotego, puszczać ją w głąb, jak nurtuje
  Źródło pod ziemią, -- w górę wiać nią, jak wiatr wieje,
  Po ziemi ją rozsypać, jak się zboże sieje,
  Ludziom piastować, jako matka swych piastuje.
  Stąd będzie naprzód moc twa, jak moc przyrodzenia,
  A potem będzie moc twa, jako moc żywiołów,
  A potem będzie moc twa, jako moc krzewienia,
  Potem jak ludzi, potem jako moc aniołów,
  A w końcu będzie jako moc Stwórcy stworzenia.