Wiersze

• O róży
  Zbigniew Herbert
  Tadeuszowi Chrzanowskiemu
  
  1
  
  Słodycz ma imię kwiatu -
  
  Drżą kuliste ogrody
  zatrzymane nad ziemią
  westchnienie odwraca głowę
  twarz wiatru przy sztachecie
  ścielą się nisko trawy
  oczekiwania pora
  przyjście zgasi zapachy
  przyjście otworzy kolory
  
  drzewa budują kopułę
  zielonego spokoju
  róża cię woła i tęskni
  za tobą zerwany motyl
  pęka nitka za nitką
  mija chwila za chwilą
  pąku zielona larwo
  rozchyl
  
  słodycz ma imię: róża
  
  wybuch -
  z wnętrza wychodzą
  chorążowie purpury
  szeregi nieprzeliczone
  trębacze zapachów
  
  na długich motylich trąbach
  obwołują spełnienie
  
  
  2
  
  koronacje zawiłe
  wirydarze modlitwy
  obrzędy pełne złota
  płonące kandelabry
  potrójne wieże milczenia
  promienie załamane na szczytach
  dno -
  
  o źródło nieba na ziemi
  o konstelacje płatków
  *
  nie pytaj czym jest róża Ptak ją może
  [opowie
  zapach zabija myśli twarz lekkim
  [muśnięciem starta
  kolorze pożądania
  kolorze płaczących powiek
  brzemienna kulista słodycz
  czerwień do wnętrza rozdarta
  
  
  3
  
  róża pochyla głowę
  jakby miała ramiona
  
  opiera się na wietrze
  a wiatr odchodzi sam
  
  nie zdoła wyrzec słowa
  nie zdoła wyrzec słowa
  
  im bardziej róża umiera
  tym trudniej mówić o róży