Wiersze

• Cuda
  Walt Whitman
  Cóż to, czy kto sobie coś robi z cudów?
  Co do mnie, nie wiem o niczym innym, jak tylko o cudach,
  Czy spaceruję ulicami Manhattanu,
  Czy rzucam spojrzenie ponad dachy domów, na niebo,
  Czy brodzę nagą stopą wdłuż plaży, tuż na krawędzi wody,
  Czy stoję pod drzewami w lesie,
  Czy rozmawiam za dnia z kimś, kogo kocham, czy też śpię
  nocą w łóżku z kimś, kogo kocham,
  Czy siedzę przy stole przy obiedzie z innymi,
  Czy patrzę na nieznajomych naprzeciw mnie jadących
  w wagonie,
  Czy obserwuję pszczoły krzątające się wokół ula w letnie
  przedpołudnie,
  Czy zwierzęta pasące się na polu,
  Czy ptaki, czy cudowność owadów w powietrzu,
  Czy cudowność zachodu słońca lub gwiazd świecących
  tak jasno i spokojnie
  Czy niezwykle delikatną, cienką krzywiznę nowiu na wiosnę,
  To i wszystko inne, wszystko razem i każde z osobna,
  to są dla mnie cuda,
  Całość zwiazana ze sobą, a przecież każda część wyraźna i na swoim miejscu.
  *
  Dla mnie każda godzina światła i cienia jest cudem,
  Każdy kubiczny cal przestrzeni jest cudem,
  Każdy kwadratowy jard powierzchni ziemi jest nimi usiany,
  Każda stopa jej wnętrza roi się od nich.
  *
  Dla mnie morze jest ciągłym cudem,
  Ryby, które pływają - skały - ruch fal - statki i ludzie
  na nich,
  Jakie cuda dziwniejsze isnieją?
  -
  tłumaczenie: Ludmiła Marjańska