Wiersze

• Rzecz to piękna
  Tyrtajos
  Rzecz to piękna zaprawdę, gdy krocząc w pierwszym szeregu,
  Ginie człowiek odważny, walcząc w obronie ojczyzny;
  Kiedy atoli swe miasto i ziemię żyzną porzuca,
  Wnet żebrakiem się staje - los to najgorszy ze wszystkich -
  Jako że z miłą swą matką i z ojcem staruszkiem się błąka,
  Dzieci maleńkie przy sobie mając i prawą małżonkę.
  Wówczas wrogość go wita wśród ludzi, do których przybędzie
  Przed niedostatkiem uchodząc, biedą nieszczęsną trapiony,
  Hańbą rodzinę okrywa, zeszpeca wygląd swój świetny,
  Wszak niesława, a także zło tuż za nim podąża.
  Skoro więc błędny wygnaniec żadnego nie budzi współczucia,
  Żadną czcią się nie cieszy, przyszłość też rodu niweczy,
  Walczmy mężnie w obronie tej naszej ziemi i dzieci,
  Choćbyśmy zginąć musieli, życia swojego nie szczędźmy.
  Nuże, młodzieńcy, walczcie, a jeden przy drugim niech wytrwa,
  Myśli o szpetnej ucieczce nie dopuszczajcie, ni strachu,
  Ale sercom w swych piersiach przydajcie wielkości i męstwa,
  Lęk przed życia utratą, z wrogiem się starłszy, odrzućcie,
  Tych zaś, którym już wiek poruszania się lekkość odebrał,
  Nie zostawiajcie, uchodząc z bitwy, starców czcigodnych.(...)
  Zatem niech każdy wytrwa w rozkroku stając, a obie
  Nogi niech oprze o ziemię mocno, i zęby zaciśnie.