Wiersze

• Głuchoniema
  Bolesław Leśmian
  We wsi naszej jest jedna głuchoniema dziewka.
  Pragniesz głos jej posłyszeć, gdy patrzy w lazury,
  Bo w jej oku się tai gadatliwa śpiewka.
  Przyszła do nas z wsi obcej, nie wiadomo której.
  
  Nikt nie zna jej nazwiska ni snu. co ją stworzył -
  Chyba śmierć ją zawoła kiedyś po imieniu...
  Ja - chciałem być jej śmiercią, aby w jej milczeniu
  Znaleźć strunę, na której Bóg dłonie położył.
  
  Myślałem, że gdy w złotym wieczności obłędzie
  Garścią ziemi uderzę w niemą pierś dziewczyny,
  Pierś ta dumką łabędzią zahuczy w doliny
  I zbudzi na jeziorach uśpione łabędzie!...
  
  We wsi naszej jest jedna rzeka bardzo blada,
  Dziad jakiś nurzał sieci w falistej głębinie -
  Pytam go, co za rzeka? - a on odpowiada:
  ''Trudno dać imię temu, co w dalekość płynie...
  
  Mówią jedni, że Tykicz, drudzy. że Mohiła,
  Inni mówią: Daleka, a zaś inni: Bliska -
  Ja stary wiem, że nie ma ta woda nazwiska...
  Co rzece po imieniu; gdy w snach dno zgubiła!...''
  
  We wsi naszej nieziemskie bywają wieczory,
  Gdy zorza świat przemienia w sen o snach nietrwały,
  Wtedy w duszy się rodzą fioletowe zmory
  I wspomnienia o rzeczach, które nie istniały.
  
  W taki wieczór widziałem, jak ta głuchoniema
  Z duszą do umarłego podobną słowika,
  Ta śpiewaczka bezgłośna, lira bez lirnika,
  Szła ku rzece, witając ją dłońmi obiema.
  
  Tam stanęła, jak człowiek, co nie słysząc, słucha -
  I złotą sieć warkocza zanurzyła w głębi.
  Rybaczka! - chciała może złowić sen gołębi,
  Który własnym jej głosem na dnie rzeki grucha!
  
  Albo może pragnęła ta łowczyni śmiała
  Chwycić własne odbicie w sieć złocisto-płową,
  Myśląc, że ono, ludzką obdarzone mową,
  Opowie ludziom wszystko, o czym wciąż milczała!
  
  Nagle strząsnęła sploty. Ognie zórz ją złocą,
  Jak światłość wiekuista, przyćmiona i senna...
  Obca sobie i światu, między dniem a nocą
  Nad bezimienną rzeką stoi bezimienna...