Wiersze

• Rubikon
  Agnieszka Lisak
  Któregoś dnia
   
  i moje kości zostaną rzucone
   
  pomiędzy kości bliskich
   
  
   
  czas przyjdzie przekroczyć Rubikon
   
  paląc za sobą mosty tej ziemi
   
  na którą nie będzie powrotu.
   
  
   
  Stanę się książką
   
  stojącą na półce
   
  może czasem czyjaś wyobraźnia
   
  ożywi mnie na chwilę.
   
  
   
  I już nikt nie będzie pamiętać
   
  jak żyłam,
   
  a żyłam otoczona własnymi wierszami
   
  nic innego nie miałam
  bohaterowie moich zwrotek
   
  śnili mi się po nocach.
   
  
   
  Pośród sterty szarych dni
   
  odnajdywałam złote liście
   
  i rzucałam je pod nogi
   
  by szelestem zabijały ciszę
   
  co zalegała w moim życiu.
   
  
   
                          ( 12.06.2004 )