Wiersze

• Robota Anioła Stróża
  Maria Pawlikowska-Jasnorzewska
  Gonił cię mój anioł stróż po świecie, o mój Drogi,
  biegł wciąż za tobą przez lasy, przez łany,
  potrącał cię ku mnie, zapędzał cię do mnie,
  ciągnął za obie ręce, spychał z prostej drogi -
  o miłości coś szeptał, bredził nieprzytomnie,
  pachniał jak wytężone białe nikotiany...
  
  Siedzący noc całą przy tobie na warcie
  krzyczał głosem jak trąby złote i waltornie,
  to znów o łaskę twoją modlił się pokornie,-
  zbawienie własne diabłom rzucał na pożarcie! -
  Wreszcie ciebie ślepego, ciebie niechętnego
  zawiódł przemocą do mego pokoju,
  gdzie siedziałam płacząca, Pan Bóg wie dlaczego,
  jak to się zdarza czasami. -
  Wpuścił cię naprzód, sam został za drzwiami,
  zatańczył w trumfie jakiś taniec boski -
  potem twarz zakrył szatą srebrnobiałą,
  zamyślił się pełen troski - - -
  i jęknął z przerażenie nad tym, co się stało. - - -