Wiersze

• Bakcyl
  Andrzej Waligórski
   
   
  Raz w jednym instytucie uczeni na wszelkie sposoby
  Robili doświadczenia, jak by tu osłabić mikroby,
  Na przykład jeden uczony budził bakterię śpiączki,
  Szczypiąc tę śpiączkę pęsetką w pośladki, nóżki i rączki.
   
  Drugi uczony czerwonkę podłączał po pompek i dętek,
  Aż się robiła blada jak jaki biały krętek,
  Krętka natomiast skręcano i rozkręcano biedaczka,
  Od czego był bardziej żólty niż najżółciejsza żółtaczka,
   
  Odnośnie zaś do żółtaczki, wprowadzono ją w taką rozpacz,
  Że poczerniała zupełnie i była jak czarna ospa,
  Podczas gdy ospę - tę czarną - macerowano w wódkach,
  Więc była ciągle na kacu, jak białaczka bialutka...
   
  A działał wśród tych uczonych Piotr Dreptak, asystent młody,
  Który stosował swe własne, zupełnie odmienne metody,
  I zamiast zarazki dręczyć - on karmił swoje zarazki
  I ciągle się ich pytał: - Nie zjecie, zarazki, kaszki?
   
  No więc zarazki wciąż rosły, wpierw były jak turkucie,
  Potem ogromne jak myszy latały po instytucie,
  Na próżno woźny je z miotłą jak oszalały ganiał -
  Nie dość, że się z niego śmiały, to mu jeszcze wyżerały śniadania.
   
  Aż kiedy profesorowi przegryzły w aucie resor,
  To wtedy Piotra Dreptaka wezwał do siebie profesor
  I obaj włożyli płaszcze, i poszli się przejść na deptak,
  A pan profesor rzecze: - Drogi kolego Dreptak,
   
  Rozumiem że doświadczenia, badani, cacy - cacy,
  Ale jak dalej tak pójdzie, to ja was wyleję z pracy!
  Rzecz jasna, że ma pan dość duże, ba, szokujące wyniki,
  Lecz rób pan to sobie gdzie indziej, ot, idź pan hoduj tuczniki...
   
  - Chwileczkę! - Piotr Dreptak na to, prędziutko teczkę odmyka
  I z wnętrza wyjmuje bakcyla wielkiego jak królika:
  - Zobacz pan, profesorze, gdy mamy taką gadzinę,
  Możemy streptomycynę wyrzucić i penicylinę!
   
  Lekarz przy mikroskopie oczu już niszczyć nie musi,
  Bo bierze to bydlę za szyję i je po prostu dusi...
  I rzeczywiście udusił Piotr Dreptak tego zarazka,
  Więc pan profesor Dreptaka chwalił, całował i głaskał,
   
  Załatwił mu order, mieszkanie, fiata, Nagrodę Nobla,
  I wszyscy koledzy się zeszli, żeby ten Dreptak to oblał,
  A Dreptak siedzi ponury nad uduszoną zwierzyną
  I szloch mu wyrywa się z piersi, a z oczu łzy wielkie mu płyną...
   
  - Dlaczego - pytają koledzy - nie chcesz zabawić się z nami?
  - A bo jak dusiłem Kubusia, to on tak łypał oczkami...
  Tu biedny Dreptak o ścianę uderzył głową trzy razy...
  Oj, można się, można przywiązać i do najgorszej zarazy!