Wiersze

• Replika
  Adam Asnyk
  Replika
  
   
  Lubię święte oburzenie,
  Lubię patos ten dziwaczny,
  Co przy każdej śmiesznej scenie
  Swoje shocking głośno krzyczy
  I tragicznej czeka roli,
  By wypłakać się do woli.
   
   Lubię czułość, co się pasie
  Wierzb płaczących gorzkim listkiem,
  W poetycznym cienkim kwasie
  Lubując się przede wszystkiem,
  I co w niebo by leciała,
  Gdyby tylko skrzydła tylko miała.
   
  Ja to lubię... bo to właśnie
  Przypomina mi Angielkę,
  Co nad książką zanim zaśnie,
  Zlewa swoje łzy w butelkę,
  Żeby mogła wszystkim dowieść,
  Jak ją wzrusza tkliwa powieść.
   
  Tych Angielek dziś bez liku
  Na wysokich nogach brodzi,
  Pełno płaczu, pełno krzyku:
  „Słońce zaszło! Księżyc wschodzi!”
  Dzień się kończy lub zaczyna –
  Do łez zawsze jest przyczyna.
   
  Wielkie słowa, małe smutki
  Lecą tędy i owędy,
  Czuć kolońskiej zapach wódki,
  Dużo piżma i lawendy,
  A westchnienia brzmią tak śpiewnie,
  Że niechcący człowiek ziewnie.
   
  A gdy ziewnie... hałas wielki:
  „O bezbożnik! o bluźnierca!
  Shocking! – krzyczą te Angielki –
  Ach, ten człowiek nie ma serca,
  Ziewnął – jest to znak cynizmu,
  Trzeba użyć egzorcyzmu”.
   
  Więc z kolei po porządku
  Każda zacznie głos podnosić
   
  I ze łzami od początku
  Wszystkie swoje cnoty głosić,
  Ile w piersiach ma zapału
  I poczucia ideału.
   
  I wypowie bez wytchnienia
  Śpiewnym głosem katarynki:
  Post, jałmużna, umartwienia...
  Wszystkie dobre swe uczynki,
  Całą duszę wyspowiada,
  Powiedziawszy – jeszcze gada...
   
  Poetyczne, czyste dusze,
  Namaszczone Muz kapłanki!
  Jeszcze raz was zgorszyć muszę,
  Dusze bielsze od śmietanki,
  Gdyż w mych piersiach siedzi szatan,
  Brzydszy jeszcze niż Lewiatan.
   
  Ten, jak każdy duch przeklęty,
  Na święconą wodę parska,
  A znienacka napadnięty,
  Kiereszuje het z tatarska,
  Mając usta śmiechu pełne,
  Nie obwija słów w bawełnę;
   
  On dziś moim jest suflerem,
  Trzyma pióro w koźlich łapach-
  Kiedy piszę – nad papierem
  Ulatuje siarki zapach,
  I mój każdy rym najprostszy
  Swoim rogiem szatan ostrzy.
   
  Czyste dusze wiedzcie przeto,
  Że czasami śmiać się można,
  Że niewielką jest zaletą,
  Zjadłszy dobrą pieczeń z rożna,
  Nad nieszczęściem łzy przelewać
  I przy cytrze dumki śpiewać.
   
  Śmiech jest dobry, śmiech jest zdrowy,
  Uspokaja słabe nerwy;
  Cały Olimp bóstw różowy,
  Nie wyjmując i Minerwy,
  Śmiać się lubi, i swawolą
  Wszystkie Muzy i Apollo.
   
  W śmiechu szukać trza lekarstwa
  Na te spazmy, palpitacje,
  Serc choroby i kuglarstwa,
  Które młodą generację,
  Rozkochaną w ciągłym żalu.
  Wiodą prosto do szpitalu.
   
  Odkąd humor i jowialność
  Przepędzono precz za bory,
  Znikła wszelka neutralność,
  Znikło zdrowie i kolory;
  Nawet praczka, bieląc płótno,
  Jak Elektra wzdycha smutno!
   
  Dziś już nie lubych psotnic,
  Rzucających blask wesoły,
  Pełno za to jest suchotnic,
  Same duchy i anioły –
  W niebo lecą, gdy wychudną,
  Więc na ziemi jest tak nudno!
   
  Smutnych cieni cała legia
  W osjanicznych mgłach się chowa,
  Co krok stąpisz – jest elegia
  Tajemnicza i grobowa;
  Chorobliwe wszędzie cnoty,
  Nigdzie wdzięku i prostoty.
   
  A z chłopcami większa bieda:
  Skończy który lat szesnaście,
  Już pozuje na Manfreda,
  Idzie błądzić nad przepaście,
  Do poświęceń wszystkich zdolny...
  Tylko nie do pracy szkolnej.
   
  Dużo uczuć, mało pracy,
  Pracą gardzi nasza dziatwa:
  W kąt Iliada! w kąt Horacy!
  Bohaterstwo rzecz tak łatwa,
  Dosyć wstąpić na koturny,
  Mieć wzrok czuły i pochmurny.
   
  Gorszy jeszcze tworzą rodzaj
  Nasi wiecznie rozkiełznani.
  Na tych wielki jest urodzaj.
  Wschodzą – chociaż nie zasiani,
  Z bajronicznych wschodzą grządek,
  Głusząc piękno i rozsądek.
   
  Bo ich muzy to nie owe
  Helikońskie wdzięczne muzy,
  Ale jakieś ćmy wężowe,
  Niby Furie i Meduzy,
  Co im tylko w rękę wpadnie,
  To poszarpią w lot szkaradnie.
   
  Nad bachantki, co rozniosły
  Orfeusza krwawe członki,
  Sroższym jest ten niedorosły
  Zastęp zbrojny w dzikie mrzonki,
  Gdyż się pastwi wciąż na nowo
  Nad ojczystą słodką mową.
   
  Czyż więc można brać na serio
  Ten Tytanów ród skrzywiony?
  Widząc z jaką fanaberia
  Kładzie Ossy na Peliony,
  By się gwałtem dostać w wieczność,
  Gdzie króluje niedorzeczność.