Wiersze

• Drugi sen o Srebrnym Jeleniu
  Ernest Bryll
   
   
  Marianek nie zawołał mnie. Cóż, woli tropić
  Swego Jelenia Srebrnego samotnie
  Może się jeleń stracha: Ktoś inny mnie dotknie
  Zamiast Ośniałowskiego i zaraz się stanę
  Mniej księżycowy. Więc noc mnie zatopi
  W jeziorze szarym, którym są zalane
  Doliny od Kickiego aż po "Górkę Kozią"
   
  Marianek tropi w tej dolinie. Pociąg
  Jeden za drugim przemykają z piskiem
  Po dnie jeziora - znaczy: torowisku
   
  Bo to jest ziemia Kolei Państwowych
  Im nie przyjdzie do głowy, że mają nad głową
  Cichą, napiętą powierzchnię gdzie spływa
  Sen Grochowa, Gocławia, Targówka i Szmulek
  I że to głębia jest jeziora żywa...
  Kolej twardo powiada: Mgła - Pociąg rozrywa
  Imię Marianka i jego nazwisko
  Jak nieuważnej dziewanny siedlisko
  Przy torach się nic nie przytuli
   
  Ale cóż jemu to? Wcale nie boli
  On panem torowiska, jeziora. A kolej?
  Kolej ma życie niby rozkład jazdy
  A on poza zegarem, rozkazaniem każdym
  On za Srebrnym Jeleniem biegnie w zapomnienie
  A może przywrócenie tego, co zgubione
  Było i jako jeleń będzie oswojone...
   
  Nie czeka mnie. Zastukał tylko w okno szybko
  Żebym spojrzał jak biegnie ponad torowisko.