Wiersze

• Wieszając psy
  Aleksandra Zbierska
  A gdybyś umarł dziś w nocy - zapytałam - to
  co by ludzie o tobie pomyśleli? Uśmiechnął się
  z niedowierzaniem, a potem spoważniał - to,
  co widać: oszczędny, trzeźwy, sprytny, społecznie
  przystosowany - trwający, jak kula na wpół
  wygasłego żaru - ani zimny, ani gorący, w gruncie
  rzeczy chory, bo ani jeden dzień mojego życia
  nie był mój własny, lecz był jedynie tym,
  co otoczenie dla mnie wybrało. Tylko śmierć
  czyni wielkie miary i normy śmiesznymi,
  więc ktoś nas wytresował, byśmy się bali -
  światła, przestrzeni, górskiej ściany, morza.
  I tak nie możemy wyobrazić sobie najgorszego,
  bo to, co nas spotka, będzie gorsze od tego,
  czego można by się spodziewać - zaśmiał się.
  Więc gdybym umarł dziś w nocy, pomyśleliby -
  biedny, mały skurwysyn, samobójca. Boga
  się nie bał. Niech gnije w spokoju. Pies z nim.