Wiersze

• Przesłuchanie Anioła
  Zbigniew Herbert
  Kiedy staje przed nimi
  w cieniu podejrzenia
  jest jeszcze cały
  z materii światła
  
  eony jego włosów
  spięte są w pukiel
  niewinności
  
  po pierwszym pytaniu
  policzki nabiegają krwią
  
  krew rozprowadzają
  narzędzia i interrogacja
  
  żelazem trzciną
  wolnym ogniem
  określa się granice
  jego ciała
  
  uderzenie w plecy
  utrwala kręgosłup
  między kałużą a obłokiem
  
  po kilku nocach
  dzieło jest skończone
  skórzane gardło anioła
  pełne jest lepkiej ugody
  
  jakże piękna jest chwila
  gdy pada na kolana
  wcielony w winę
  nasycony treścią
  
  język waha się
  między wybitymi zębami
  a wyznaniem
  
  wieszają go głową w dół
  
  z włosów anioła
  ściekają krople wosku
  tworząc na podłodze
  prostą przepowiednię