Wiersze

• Mozaika bizantyjska
  Wisława Szymborska
  Mozaika bizantyjska
   
  
  T- Małżonko Teotropio.
  - Małżonku Teodendronie.
  - O jakżeś piękna, wąskolica moja.
  - O jakżeś urodziwy, sinousty mój.
  - Wdzięcznieś znikoma
  pod szatą jak dzwon,
  którą zdejmować
  hałas na całe cesarstwo.
  
  - Wybornieś umartwiony,
  mężu mój i panie,
  wzajemny cieniu cienia mego.
  
  - Upodobałem sobie
  w dłoniach pani mej,
  jako w suchych palemkach
  do opończy wpiętych.
  
  - Aliści wznieść je chciała do nieba
  i błagać dla synaczka naszego litości,
  iż nie jest jako my, Teodendronie.
  
  - Wszelki duch, Teotropio.
  Jakiż by miał być
  spłodzon w godziwym
  dostojeństwie naszym?
  
  - Wyznamć, a ty posłuchaj.
  Grzeszniczka zrodziłam.
  Naguśki jak prosiątko,
  a tłusty a żwawy,
  cały w fałdkach przegubkach
  przytoczył się nam.
  
  - Pyzaty-li?
  - Pyzaty.
  - żarłoczny-li?
  - żarłoczny.
  - Krew-li z mlekiem?
  - Tyś rzekł.
  - Co na to archimandryta,
  mąż przenikliwej gnozy?
  Co na to eremitki,
  szkielecice święte?
  Jakoż im diablęcego
  rozwinąć z jedwabi?
  
  - Wszelako w bożej mocy
  cud metamorfozy.
  Widząc tedy szpetotę
  dziecięcia onego,
  nie zakrzykniesz,
  a licha za wcześnie nie zbudzisz?
  
  - Bliźniętamiśmy w zgrozie.
  Prowadź, Teotropio.