Wiersze

• Homo
  Jonasz Kofta
  Jestem człowiek
  De domo homo
  Jaki ja właściwie jestem
  Nie wiadomo
  Najpierw mały
  Potem duży
  Potem siwy
  Albo łysy
  Bo przyroda
  Także swoje ma kaprysy
  
  Jeden problem mamy z głowy
  I ad acta go odłóżmy
  Wniosek z tego prawidłowy:
  Jestem różny
  
  Jestem człowiek
  De domo homo
  Co najbardziej sobie cenię
  Nie wiadomo
  Urodzenie
  Powodzenie
  Czy też czyjeś
  Zawodzenie
  Czy najbardziej sobie cenię
  Przyrodzenie
  
  Może ranię czyjąś duszę
  Po co jasny obraz mazać
  Jestem przecież i jako taki
  Muszę się rozmnażać
  
  Jestem człowiek
  De domo homo
  Czego mi do szczęścia trzeba
  Nie wiadomo?
  Wiadomo
  
  Nie opuszcza mnie marzenie
  Płynie czas, mijają lata
  Chciałbym powyrywać nóżki
  Wszystkim muszkom świata
  
  Obraz sprawy nieco krzywy
  Ale po co bić na alarm
  Bardzo chciałbym być szczęśliwy!
  I się staram...