Wiersze

• Tożsamość snu
  Krystyna Wiatrowska-Myszkiewicz
  Jestem dziewczynką butnowłosą
  uciekam od lat wzdłuż mulistej rzeki
  mijam stare buki cieniące Jej Leniwość
  gładkie łachy piachu na brzegi wylane
  korzeń o który zawsze się potykam
  
  tupot małych nóżek moim śladem kluczy
  gdy przystają - stadnie posapują
  i dalej, dalej, dalej!
  
  przykucam pod liściem paproci
  wcieram pot w wiskozowe spodenki
  przerośnięte łatami
  by po chwili wyrwać kolejną ścieżką gaju
  a wszystkie gałązki tłuką policzki
  i choć znam ich taniec nie potrafię się uchylić
  
  świst kamieni stłumiony okrzykiem
  dopada zmurszałe pnie
  i mija o włos
  
  biorę zakręt z tym samym kątem determinacji
  drżące nóżki uciekinierki posiekane
  zapomniane przyczynki strachu w leśnych załomach
  
  teraz powojenne okopy
  zapadnięte ciężarem próchna i mchu
  przeczołgać się nimi zaplanowanym szlakiem
  
  z dala sennie świta skraj lasu
  nigdy do niego nie dobiegam