Wiersze

• Polska mowa
  Władysław Bełza
  Ukochaj dziatwo! słowo rodzinne,
  Skarb twój najdroższy, wspaniały!
  Tem słowem usta twoje niewinne,
  Pierwszy paciorek szeptały.
  A co po Bogu najdroższe dziatki!
  Dla duszy tkliwej i czystej:
  Słodkie imiona ojca i matki,
  Wzięłyście z mowy ojczystej.
  Pierwsze wrażenia, pierwsze pojęcia,
  Pieśń ptaszka, kwiatki w dąbrowie,
  Co zajmowały umysł dziecięcia,
  W tej tłumaczono wam mowie.
  Nie tylko kraj ten, w którym żyjecie,
  Ojczyzną waszą się zowie:
  Bo jest i druga ojczyzna, dziecię,
  Co w polskim mieści się słowie.
  Z głębi serc polskich, nurt żywemi,
  Rwie się jak rzeka wspaniała:
  To mowa ojców, co naszej ziemi,
  Nazwisko "Polski" nadała.
  A jakież czary mowa ta mieści:
  Raz gromem huczy i błyska;
  To znów się ozwie jękiem boleści,
  Że aż łzy z oczu wyciska.
  Bo w niej się chowa moc tajemnicza,
  Ta czarodziejska moc wróżki:
  Co raz ją zmienia w pieśń Mickiewicza
  To znowu w hasło Kościuszki!
  Więc czcij to słowo, co się u świata,
  Okryło zasług wawrzynem!
  Bo kto niem gardzi albo pomiata,
  Ten złym Ojczyzny jest synem!