Wiersze

• Quemadero
  Tadeusz Miciński
  ["była to platforma, ułożona z kamieni.
  Na wierzchu cztery posągi proroków,
  wewnątrz pustych - gdzie wprowadzano
  osądzonych i spalano po kilku naraz
  w tym
  rodzaju babilońskiego pieca"].
  
  
  Sztabą przykuty do proroka,
  gdzie pocałunków lśnią motyle,
  a z ust mych płynie krwi posoka,
  a w uszach dźwięczą krotofile.
  
  Ogień buchnął - i czarne mantyle
  dech zaparły, jak fala głęboka -
  tylko jednej przechrzciance z Maroka
  oczy gasną, jak gwiazdy w mogile.
  
  Wczoraj z braćmi łamałem się w celi
  pleśniącym komunii chlebem,
  a barłóg zamiast pościeli,
  a ciemny loch był nam niebem.
  Król złotą błysnął ku nam szpadą,
  na ogień dziatki moje kładą.