Wiersze

• Piosenka o porcelanie
  Czesław Miłosz
  Różowe moje spodeczki,
  Kwieciste filiżanki,
  Leżące na brzegu rzeczki
  Tam kędy przeszły tanki.
  Wietrzyk nad wami polata,
  Puchy z pierzyny roni,
  Na czarny ślad opada
  Złamanej cień jabłoni.
  Ziemia, gdzie spojrzysz, zasłana
  Bryzgami kruchej piany.
  Niczego mi proszę pana
  Tak nie żal jak porcelany.
  
  Zaledwie wstanie jutrzenka
  Ponad widnokrąg płaski
  Słychać gdzie ziemia stęka
  Maleńkich spodeczków trzaski.
  Sny majstrów drogocenne,
  Pióra zamarzłych łabędzi
  Idą w ruczaje podziemne
  I żadnej o nich pamięci.
  Więc ledwo zerwę się z rana
  Mijam to zadumany.
  Niczego mi proszę pana
  Tak nie żal jak porcelany.
  
  Równina do brzegu słońca
  Miazgą skorupek pokryta.
  Ich warstwa rześko chrupiąca
  Pod mymi butami zgrzyta.
  O świecidełka wy płone
  Co radowałyście barwą
  Teraz ach zaplamione
  Brzydką zakrzepłą farbą.
  Leżą na świeżych kurhanach
  Uszka i denka i dzbany.
  Niczego mi proszę pana
  Tak nie żal jak porcelany.