Wiersze

• Ogród botaniczny
  Zbigniew Herbert
  To jest pensjonat roślin, prowadzony bardzo surowo jak szkoły
  klasztorne. Trawy, drzewa i kwiaty rosną przyzwoicie bez żadnej
  wegetacyjnej bujności, wystrzegając się niedozwolonych
  pieszczot z trzmielami. Są wciąż skrępowane swoją łacińską
  godnością i tym, że muszę być przykładem. Nawet róże sznurują
  usta. Marzę o zielniku.
  Staruszkowie przychodzą tu z książkami i zasypiają pod ospale
  tykanie słonecznych zegarów.