Wiersze

• Październikowe cmentarzysko
  Sylvia Plath
  Widok utrwala się: skąpe drzewa
  Zbierają zaszłoroczne liście, nie będą płakały, nosiły worów pokutnych, ani
  zwracały]
  Do elegijnych driad i twardej trawy
  Straże nieczuły szmaragd ich trawnika
  Jednakże górnolotny umysł może wzgardzić
  Takim ubóstwem. Żaden zmarły nie płacze
  
  Niezapominajki między kamieniami
  Wyściełają tę grobową ziemię. Tu jest godziwe gnicie
  rozpruwające serce, obidzierajace kość
  Wolną od nieistniejącej żyły. Kiedy jeden nagi szkielet
  Jest naprawdę spuchnięty, głosy wszystkich świętych opadają łagodnie:
  Muchy nie oczekują żadnych zmartwychwstań w świetle słońca.
  
  W absolutny krajobraz gap się, gap
  Aż twoje oczy zamienią oślepiającą wizję na wietrze:
  Jakiekolwiek zagubione duchy płoną
  Potępione, wyjąc w całunach na wrzosowisku
  Majaczą na smyczy zagłdzonego umysłu
  Które zaludniają ogołocony pokój, pustkę, niezamieszkałe powietrze.