Wiersze

• Bratek
  Władysław Broniewski
  Przyniosłem bratek z grobu Anki,
  stoi przede mną,
  i znowu będą chmurne poranki,
  w południe ciemno.
  
  Chciałem powiedzieć pani doktór, że tak mi lepiej,
  a ona mnie, żeby zamknąć okno,
  będzie cieplej.
  
  A czy tam ciepło w tej jesionowej
  wąskiej trumnie?
  Chory. W lecznicy. I znów na nowo.
  Chciałbym umrzeć.
  
  Złamię termometr, wyleję leki,
  precz z medycyną, daleko.
  Ale ten bratek, bliski i daleki,
  spojrzę - i lekko.
  
  Anka, pożyję, dopóki będę
  ten bratek biały
  oplatał w miłość, śmierć i legendę,
  w tym jestem cały.