Wiersze

• Pan od przyrody
  Zbigniew Herbert
  Nie mogę przypomnieć sobie
  jego twarzy
  
  stawał wysoko nade mną
  na długich rozstawionych nogach
  widziałem
  złoty łańcuszek
  popielaty surdut
  i chudą szyję
  do której przyszpilony był
  nieżywy krawat
  
  on pierwszy pokazał nam
  nogę zdechłej żaby
  która dotykana igłą gwałtownie
  się kurczy
  
  on nas wprowadził
  przez złoty binokular
  w intymne życie
  naszego pradziadka
  pantofelka
  on przyniósł
  ciemne ziarno
  i powiedział: sporysz
  
  z jego namowy
  w dziesiątym roku życia
  zostałem ojcem
  
  
  gdy po napiętym oczekiwaniu
  z kasztana zanurzonego w wodzie
  ukazał się żółty kiełek
  i wszystko rozśpiewało się
  wokoło
  
  w drugim roku wojny
  zabili pana od przyrody
  łobuzy od historii
  
  jeśli poszedł do nieba -
  
  może chodzi teraz
  na długich promieniach
  odzianych w szare pończochy
  z ogromną siatką
  i zieloną skrzynką
  wesoło dyndającą z tyłu
  
  ale jeśli nie poszedł do góry -
  
  kiedy na leśnej ścieżce
  spotykam żuka który gramoli się
  na kopiec piasku
  podchodzę
  szastam nogami
  i mówię:
  -dzień dobry panie profesorze
  
  pozwoli pan że mu pomogę
  przenoszę go delikatnie
  i długo za nim patrzę
  aż ginie
  w ciemnym pokoju profesorskim
  na końcu korytarza liści.