Wiersze

• Pan Cogito o cnocie
  Zbigniew Herbert
  1
  Nic dziwnego
  że nie jest oblubienicą
  prawdziwych mężczyzn
  
  generałów
  atletów władzy
  despotów
  
  przez wieki idzie za nimi
  ta płaczliwa stara panna
  w okropnym kapeluszu Armii Zbawienia
  napomina
  
  wyciąga z lamusa
  portret Sokratesa
  krzyżyk ulepiony z chleba
  stare słowa
  
  - a wokół huczy wspaniałe życie
  rumiane jak rzeźnia o poranku
  
  prawie ją można pochować
  w srebrnej szkatułce
  niewinnych pamiątek
  
  jest coraz mniejsza
  jak włos w gardle
  jak brzęczenia w uchu
  
  2
  mój boże
  żeby ona była trochę młodsza
  trochę ładniejsza
  
  szła z duchem czasu
  kołysała się w biodrach
  w takt modnej muzyki
  
  może wówczas pokochali by ją
  prawdziwi mężczyźni
  generałowie atleci władzy despoci
  
  żeby zadbała o siebie
  wyglądała po ludzku
  jak Liz Taylor
  albo Bogini Zwycięstwa
  
  ale od niej wionie
  zapach naftaliny
  sznuruje usta
  powtarza wielkie Nie
  
  nieznośna w swoim uporze
  śmieszna jak strach na wróble
  jak sen anarchisty
  jak żywoty świętych