Wiersze

• Henryka & Elżbieta
  Adam Waży
  Muszyny mówią najprościej i najjaśniej,
  a usta nasze smutnie i stokrotnie,
  gdy kto ich wielką miłością dotknie
  lub je Henryka zadrażnie.
  Henryka bowiem mieszka w tej uliczce nikłej,
  gdzie niegdyś latarenki sławiłem nad życie,
  gdzie alarmy śródmiejskich katastrof nie przenikły
  i sygnały klaksonów nie gwarka o świcie.
  Zaułek niczyj, jak; poczwarka ślepy,
  leży skąpany w puchu i we śnie,
  Późno się budzą niemowlęce sklepy;
  Henryka wstaje za wcześnie.
  
  Ósma godzina w biurze!
  Po klawiszach maszyny spacerując ręka,
  Henryka jeszcze pachnie uliczką niczyją,
  sennym wzlotem jaskółki, leniwą jutrzenką -
  i ukradkiem poprawia kokardę pod szyją,
  sentymentalne ogniwo,
  oschły splot spółki:
  &
  Ten sam odwzorowany znak na klawiaturze
  lśnił jak podkowa szczęścia nad kowadłem rzemiosł;
  był naraz wiotkim węzłem i kotwicą piękną,
  oddał się w jej ręce i do serca przeniósł;
  przeczuwane okręty ładowne prowadził,
  ściśnięte w jego pętli, wołające: gdzie ty?!
  Był na kobiet piersi miękkiej, na twardej ich przyjaciół,
  na wargach rozpalonych Henryki i Elżbiety.
  Elżbiety jeszcze nie ma. Dopiero o siódmej
  z piany dnia jak przygoda w śródmieściu się wynurza,
  Elżbieta jest... Elżbiety nie porównani z nikim,
  gdy westchnieniem żegnając nie zaznane południe,
  wypatruje Henryki,
  niecierpliwa i duża.
  
  Opływają ciecz słońca gęsta, jak miód ruda;
  wydziera się ku biodrom, opada pukiel twardy;
  suknia z niej opada, zesuwa się przez uda
  aż do stóp, na których Henryka składa wargi.
  
  Czuły ozon wchłaniaj? w piersi i łka w nich
  lęk nieufnej przyjaźni - aż do pieszczot przenikł.
  Słońce zaszło już, ciała przemieniwszy w krwawnik,
  i Elżbieta w uściskach spopiela się jak feniks.
  
  Po wspólnym ?nie omdlałym rzęsy w pośpiechu
  trzepocą im jak liście zbudzone na dębie.
  Przez usta wysyłaj? samogłoski uśmiechu,
  jak w drogę niecierpliw? pocztowe gołębie.
  
  Ale uśmiech na ustach zaledwie dojrzewa,
  jak pióro moje wiotkie, tak szybko więdnie.
  O tej porze na dnie każdej rzeczy jest czerwień,
  na roztulonym dnie warg.