Wiersze

• O tłumaczeniu wierszy
  Zbigniew Herbert
   
  Jak trzmiel niezgrabny
  siadł na kwiecie
  aż zgięła się łodyga wiotka
  przeciska się przez rzędy płatków
  podobnych słownikowym kartkom
  do środka dąży
  gdzie aromat i słodycz jest
  i choć ma katar
  i brak mu smaku
  jednak dąży
  aż bije głową
  w żółty słupek
   
  i tu już koniec
  trudno wniknąć
  przez kielich kwiatów
  do korzeni
  więc trzmiel wychodzi
  bardzo dumny
  i głośno brzęczy:
  byłem w środku
   
  tym zaś
  co mu nie całkiem wierzą
  nos pokazuje
  z żółtym pyłem