Wiersze

• Aniołowie
  Bolesław Leśmian
  ***
  Bywają ognie - podobne do ciszy,
  Co na przechodnia w zaroślach czatuje...
  Takich się ogniów nie widzi, lecz słyszy -
  Nawet nie słyszy, lecz raczej zgaduje.
  Serca im w piersi wonieją, jak róż -
  Lecz mi nie wolno korzystać z róż mocy,
  Ni czarów własnych nadużyć po nocy,
  Ni łkać, ni wątpić, ni konać w lazurze!
  Nie wolno modlitw gałązki jedynej,
  Niesionej Bogu ku czoła ozdobie,
  Przyłamać stopą - lub przyśnić się tobie
  W postaci nagiej, zuchwałej dziewczynie!...
  Więc próżno patrzą w słoneczność dokolną,
  Bo im ni kochać, ni szaleć nie wolno.
  ***
  A oni właśnie najtrwalej, najdzielniej
  Mogliby kochać - -od nocy do świtu -
  Podobni mewom w zatokach błekitu,
  Tym od nich różni, że tak nieśmiertleni.
  Oni to właśnie zmysliliby krocie
  Pieszczot zawiłych, nieznaych na ziemi,
  I niestrudzeni byliby w pieszczocie,
  I niestrudzeni - i wilecy - i niemi!
  Bo dla nich tylko, zaprawdę, że dla nich
  Przyjdzie ta miłość, co światy ogarnie!
  Jam śledził w niebie poloty ich sarnie
  I lęk błękitny w ich źrenicach łanich!
  Jam słyszał nieraz, że szemrzą jak płomień,
  Skrzydłem, utkanym z tęcz i oszołomień!
  ***
  Znojni miłosnych zachceń tajemnicą,
  Jednako zemdleć potrafią w pogoni
  I za rycerzem, co kocha się w broni,
  I za bezbronną na kwiatach dziewicą.
  Zmarli i żywi, zbożni i występni,
  Niezwyciężeni - i ów, który ginie -
  Są ich miłości zarówno dostępni,
  Jak szczyty górskie i kwiaty w dolinie!
  Nie ujdzie motyl, ni pszczoła, ni szerszeń
  Ich oczom chciwym, gdzie błękitna baczność
  Zmienia tęsknotę e bezbrzeż i cudaczność,
  Skapiąc jej wszelkich granic i zawierszeń!
  Bo niee zna granic ich żądzy przewina,
  Prócz tej, gdzie nagłe szczęście się zaczyna...