Wiersze

• Trzy ciupagi
  Kazimierz Przerwa-Tetmajer
   
  Stalowe moje trzy ciupagi,
  w ich stali cudna baśń jest klęta:
  ta jak harfa, ta jak gęśle,
  ta jak myśliwska trąba kręta.
   
  Każda swojego ma pieśniarza,
  idą od dawnych gdzieś druidów
  i przedwiekowych mają głosy
  i piersi pełne klechd i zwidów.
   
  W mroku z pomroku oni idą
  i w jasnowidzie staja przy mnie
  i starych Lechów dawne czasy
  w herficznie brzmiącym pieją hymnie.
   
  Prastare chramy i bugje,
  święcone dęby i bożnice,
  cud-bohatery spod mogiły,
  z runnych kurhanów cud-dziewice;
   
  ich króle zdobne w rysie skóry
  i w długie złotem kute rogi,
  jak idą po miód do pasieki
  błogosławiący szeptem bogi -
   
  i koła dziewic na lewadzie,
  co dotykaja ledwie ziemi,
  czyste jak źródła, w rytm biodrami
  wiejące z obsłon śnieżystemi - -
   
  i dziwne księżycowe wieści
  po gajach, lasach i moczarach
  błądzące, jako mgły poranne,
  lśniące, jak tęcze na oparach - -
   
  i bohaterskich cnót legendy,
  męstwa, odwagi i stałości,
  wysokiej dumy, świetej woli,
  jakie ci ludzie mieli prości:
   
  to wszystko snuje się w tym hymnie,
  pełne piękności i powagi - -
  taka jest stara pieśń lechnicka,
  zaklęta w moje trzy ciupagi.
   
  Myslę, że stal, z której są kute,
  stal zimna jak lodowa kora
  na górskiej wodzie: jest przekuta
  z harfy druida lub z topora.